ในอดีตนั้นมนุษย์เราจะคุ้นเคยกับการสื่อสารโดยใช้เสียงในการปฏิสัมพันธ์กัน จนถึงยุคที่ระบบสื่อสารเชิงไฟฟ้าได้ถูกนำพัตนาเพื่อให้สามารถนำพาสัญญาณเสียงได้ และถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลายทั่วโลก อันทำให้เกิดการพัฒนาของระบบการสื่อสารชนิดต่างๆ อย่างกว้างขวาง ยกตัวอย่างเช่น ระบบโทรศัพท์บ้านพื้นฐาน โทรสาร ระบบสื่อสารไร้สาย ระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ ระบบสื่อสารผ่านดาวเทียม เป็นต้น ในยุคดังกล่าวระบบการสื่อสารผ่านเส้นใยนำแสงนั้นยังไม่ได้รับความนิยมมากนัก เนื่องจากพฤติกรรมของมนุษย์ในขณะนั้น จะนิยมสื่อสารกันผ่านทางระบบเสียงและรูปภาพเป็นส่วนใหญ่ แต่เมื่อไม่นานมานี้เอง โลกเราเข้าสู่ระบบโลกาภิวัตน์อย่างเต็มรูปแบบ กล่าวคือ วิถีชีวิตของผู้คนจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กรุ่นใหม่ที่เติบโตมาพร้อมกับโลกดิจิทัลมีความต้องการระบบการสื่อสารที่รวดเร็วมากขึ้น เช่น ความนิยมในการรับชมวีดิทัศน์ความคมชัดสูง ทั้งผ่านทางโทรศัพท์สมาร์ทโฟนและอินเตอร์เน็ต ทำให้มีความต้องการที่จะยกระดับความเร็วในการสื่อสารข้อมูลดังกล่าวให้สูงมากขึ้นผ่านทางมาตรฐานการสื่อสารแบบใหม่ เช่น เทคโนโลยี 4G หรือ 5G ซึ่งพยายามจะรวบรวมมาตรฐานระบบสื่อสารต่างๆ ที่มีอยู่ทั่วโลกเข้าด้วยกันเป็นหนึ่งเดียวกัน ทั้งนี้เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปแล้วว่ายังไม่มีสิ่งใดในปัจจุบันที่สามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วกว่าแสง ทำให้ระบบการสื่อสารเส้นใยนำแสงถูกนำประยุกต์ใช้เป็นระบบศูนย์กลางในการสื่อสารในปัจจุบัน ทำให้เรามิอาจปฏิเสธได้ว่าระบบเส้นใยนำแสงนั้นเข้ามาใกล้ตัวเรามากขึ้น และคงยังไม่มีระบบใดที่สามารถมาทดแทนระบบการสื่อสารเชิงแสงได้ หากยังไม่มีสิ่งใดที่เคลื่อนที่ได้รวดเร็วกว่าแสง